Van partner naar verzorger, samen leven na hersenletsel
Van partner naar verzorger, samen leven na hersenletsel
Geschreven door: Marjolijn Dekker i.s.m. Desiree Mekke
Geplaatst op: 12 februari 2018
"Iedere mantelzorger heeft zo zijn of haar moment, dat je je achteraf glashelder herinnert hoe je leven veranderde. Ik kan alleen voor mezelf spreken en niet in algemene zin. Als je als moeder blijvend voor je kwetsbare kind zorgt. Of na 40 jaar huwelijk je vrouw jou niet meer herkent als man ‘’de liefde van haar leven’’. Als kind van ouders die echt niet meer zelfstandig kunnen leven en dat gegeven moet combineren met een volle werkweek en een eigen jong gezin. Dat zijn omstandigheden die ik uit mijn eigen ervaring niet ken. Wat ik wel weet is dat op iedere mantelzorger een beroep wordt gedaan dat zwaar is. Natuurlijk hou je van je kind, partner of ouders, dat staat meestal buiten kijf. En een tijdelijke extra zorgtaak die te overzien is nemen de meeste mensen automatisch op zich. Maar als het niet tijdelijk is wat dan?"
"Mantelzorg, is dat jezelf wegcijferen om het voor een ander beter te maken?"
Lees verder op: https://www.verdermethersenletsel.nl/t/van-partner-naar-verzorger-samen-leven-na-hersenletsel
