Boeken, publicaties en bloggs

 Gelezen in De Gooi- en Eemlander van zaterdag 28 november.

Sinds haar tweede herseninfarct in 2011 maakt Christa Mossinkoff geen herinneringen meer aan. Haar huidige geheugen bestaat uit een planbord en een opschrijfboekje. Haar partner René souffleert haar tijdens het vertellen van haar verhaal.

In november 2010 was Christa (59) in de sportschool en zou net beginnen met kickboksen. „Ik werd duizelig en wilde wat drinken, maar ik greep naast mijn flesje. De trainer zei me naar de huisarts te gaan. Die stuurde mij naar het ziekenhuis. Daar ben ik een nacht gebleven. Na onderzoeken mocht ik de volgende dag naar huis met bloedverdunners en een informatieboekje. Normaal word je ook door de cardioloog gezien, maar dat is niet gebeurd.”

„Een gemiste kans, want in januari kreeg ik een tweede herseninfarct. Toen bleek dat ik last had van boezemfibrilleren waardoor het bloed indikt. Er was een losgeschoten stolsel in mijn hersenen terechtgekomen. Bovendien had ik een hoge bloeddruk en was ik al jaren een stevige roker. Ik bleef een dag of vier in het ziekenhuis en werd ingesteld op medicatie.”

„Dat de schade groot was, ontdekte ik bij thuiskomst. Ik wist niet eens meer hoe ik een T-shirt moest opvouwen. Veel heb ik opnieuw moeten leren met een ergotherapeut. Ik werd ook getest door een psychiater. Daar kwam niet veel goeds uit. Mijn geheugen van voor het infarct is intact gebleven, maar nieuwe dingen opnemen is heel moeilijk. Vooral als er meerdere prikkels zijn.”

„Na een jaar ben ik weer voorzichtig gaan werken. Ik werkte in de verzorging op de afdeling geriatrie in het voormalig Medisch Centrum Alkmaar. Ik had het gevoel dat het goed ging, maar van mijn collega’s hoorde ik het tegendeel. Er moest ook voortdurend iemand met me mee lopen. Op een goed moment was dat niet meer haalbaar en na drie jaar kwam ik thuis te zitten.”

„Het ergste vind ik dat ik geen herinneringen meer aanmaak. Als ik met vakantie ben geweest, weet ik daar na drie weken niets meer van. Ik schrijf heel veel op. In de afgelopen tien jaar heb ik acht schriftjes volgeschreven met notities, maar die zeggen me vaak ook niets meer. Links heb ik spierkracht- en gevoelsverlies, waardoor ik me vaak snij of verbrand. Mijn reflexen zijn te traag. Soms kwijl ik en ik kan niet altijd op woorden komen. Qua gezichtsvermogen is het alsof ik door een tunnel kijk. Ik slaap slecht, mijn innerlijke thermostaat is stuk waardoor ik het altijd heel warm heb.”

„René en ik vullen elkaar aan. Wat hem fysiek niet lukt, doe ik en hij is een deel van mijn geheugen en de regelaar hier in huis. Boodschappen in mijn eentje is geen optie, al heb ik een briefje. Ik overzie de winkel niet. Als dingen niet meer op hun plek staan, schiet ik in de stress.”

„Voor mijn omgeving is het vaak moeilijk, omdat je niets aan me ziet. René zit in een rolstoel en je ziet dat hij niet makkelijk loopt, dat is helder. Ik vind het vervelend steeds te moeten uitleggen wat mij mankeert. Daarom speel ik soms toneel en knik maar een beetje mee in een gesprek. We hebben geleerd om veel meer in het moment te genieten en we willen nog van alles meemaken.”

Geplaatst met toestemming van de redactie van De Gooi- en Eemlander