Kan ik nog studeren?!

Gelezen op: https://www.hersenstichting.nl/actueel/blogs/detail/barbara-joustra-kan-ik-nog-studeren

Maandag 16 december 2019. Geplaatst onder: Beroerte, Hersenbloeding door Barbara Joustra

Mijn eerste studiedag! Met als plan: er was geen plan. Ik ging het proberen en alles wat niet lukte dealden we later mee. Ik kwam thuis en het ging ongeveer zo. Mama: ‘hee lieverd, hoe ging het?’ Waarop ik eerst een reden zocht om heel boos te worden, vervolgens in huilen uitbarstte, in stilte wachtte tot het avond eten, héél veel at in de hoop dat ik er energie van kreeg, en om negen uur uitgeput me bed in dook. Ik zette door en wonder boven wonder werd het na een paar dagen minder. Negen maanden na mijn hersenbloeding maakte ik studiedagen van 9-17 uur. Wat waren we blij!

Het was wel gek, want mijn studie vriendinnen hadden geen idee wat voor nachtmerrie zich de afgelopen maanden had afgespeeld. Vanaf college één schreef ik als een malle mee. Wat als dit niet lukt? Wat als mijn hersenen zo beschadigd zijn dat ik deze studie helemaal niet kan? Pas nadat ik mijn eerste twee tentamens ruim had gehaald, ebde de stress weg.

Rond februari kon ik tijdelijk in een meidenhuis gaan wonen. Bij mijn ouders thuis voelde ik mij ook wel alleen, inmiddels woonden er geen vriendinnen meer in Den Haag en vaak was ik nog te moe om de trein te pakken. Dus ik ging verhuizen! Een kamer voor een halfjaar dus ik kon het een beetje aftasten. Dachten we.

De eerste drie weken waren geweldig, wat had ik dit gemist! We woonden met z’n tienen, en ondanks dat ik er maar tijdelijk woonde voelde ik me er gelijk thuis. Nacht één vierden we mijn nieuwe plekje, en ik was dan ook vanaf minuut één moe. Maar ik was gelukkig! Begin dit jaar was ik ook helemaal kapot na een studiedag, dus ik ging het gewoon weer proberen. Door die vermoeidheid heen.

Dit eindigde niet best. Ik ging mijlenver over mijn grens heen (doorzetten heb ik altijd gekund). Het licht ging uit, alsof iemand de stekker eruit trok. Meegaan in het leven van tien zorgeloze studenten ging helemaal niet. Tot nu had ik mezelf overtuigd dat ik binnen no-time weer de oude zou zijn, maar deze ontkenning viel niet meer te ontkennen. En wat komt er na de ontkenningsfase? Juist, depressie. Deze dijk van ontkenning had ik zorgvuldig opgebouwd. Ik herinner me nog hoe ik mijn psycholoog afsnauwde toen ze zei ‘en wat als je niet 100% herstelt?’. Hoe durfde ze. Nu was er geen houden meer aan, de dijk brak door en de realiteit stroomde binnen. Ik overstroomde in verdriet. Verdriet waarvan ik niet wist dat het bestond. En dat zegt wat, als je bedenkt wat er al had afgespeeld sinds 25 november 2016.

Misschien dat ik voor de volgende blog de moed bij elkaar heb gevat om hierover te schrijven. If I am, it’s not gonna be pretty...