Verbannen van vroeger

 Gelezen op: https://www.hersenstichting.nl/actueel/blogs/detail/verbannen-van-vroeger

Het woord ‘vroeger’ gebruik je als je verwijst naar een deel van je leven dat geweest is. Vaak ben je je niet bewust waar de scheidslijn tussen vroeger en nu precies ligt. Een moment in mijn leven dat ik die scheidslijn heel duidelijk ervaarde, was in de periode nadat Koos, mijn man, een herseninfarct kreeg. Daarbij raakte hij verlamd aan de linkerkant van zijn lichaam en volgde er een intensieve revalidatieperiode.

Ineens was vroeger vorige week. Vroeger had ik wel eens gehoord over een herseninfarct, maar had ik geen idee wat het precies was. Vroeger dacht ik er niet over na hoe ingewikkeld het voor een hand is om een glas los te laten nadat het het vastgepakt had. Vroeger kon ik uit eten gaan zonder erbij na te denken of de ingang makkelijk te bereiken was met de auto. Het goed functioneren van een lichaam was een vanzelfsprekendheid. Ik had heimwee en mijmerde vaak over het relatief onbezorgde leven van vroeger.

De laatste keer dat we met onze twee honden een wandeling gemaakt hebben, zondagavond. De laatste keer dat we op vakantie zijn geweest. Een stedentripje naar Londen tijdens kerst. De laatste normale werkdag, vorige week vrijdag. Het laatste normale weekend. We waren met een groep vrienden uit eten geweest, nadat we uit een escaperoom waren ontsnapt.

Koos en ik voelden ons verbannen van ons vroegere leven. We wilden zo snel mogelijk naar de uitgang. Ons leven weer oppakken. We dachten de spelregels hiervoor te kennen. Koos vocht keihard om zijn lichaamsfuncties terug te krijgen. Ik wilde het Koos zo makkelijk mogelijk maken door voor hem te zorgen en hem zo vaak mogelijk op te zoeken in het revalidatiecentrum waar hij verbleef. Ik had mijn eigen leven op een laag pitje geze

Achteraf realiseer ik me dat ik door te ontzorgen het herseninfarct heb ontkend. Ik dacht dat ik het weg kon nemen of het minder erg kon maken. Alsof het een probleem was dat ik moest oplossen. Net als andere gebeurtenissen is dit ook een onderdeel van mijn leven. Ik moest er de confrontatie mee aangaan en de emoties ondergaan die deze situatie bracht.

Inmiddels is het drie jaar later. Koos heeft de meeste lichaamsfuncties weer terug. Ik ben trots op wat hij bereikt heeft en ik heb bewondering voor zijn vasthoudendheid en positieve instelling. Maar inmiddels moeten we ook accepteren dat ons leven niet meer gaat worden zoals het vroeger was. Er zijn dingen ingrijpend veranderd. Voor Koos en daarmee ook voor mij als partner

Graag deel ik mijn verhalen met andere partners. Als je terecht bent gekomen in een wereld die onbekend is voor je, is het fijn om te lezen over de ervaringen van anderen. Soms voor wat praktische tips, of gewoon omdat je nieuwsgierig bent hoe iemand anders het ervaren heeft. Maar vooral hoop ik dat ik je kan inspireren om het leven met hersenletsel als een onderdeel van je leven te zien, waarin voldoende ruimte is voor jezelf.

Marian

Marian haar man kreeg op 37-jarige leeftijd een herseninfarct. Dat was voor hem uiteraard heel heftig, maar ook voor haar als partner. Ze worden nu allebei nog steeds geconfronteerd met de restverschijnselen.