Revalidatie buiten het revalidatiecentrum

Donderdag 8 augustus 2019. Geplaatst onder: Beroerte, Mantelzorg, Herseninfarct door Marian Schaapman

Vol verwachtingen en uitgelaten vertrok ik op een woensdagavond van huis. Na ruim twee maanden ziekenhuis en revalidatiecentrum mocht Koos naar huis. Eindelijk kwam er een eind aan het heen en weer rijden naar Utrecht en het gescheiden leven. Weer avonden lang samen op de bank, onder een dekentje voor de tv. Of ieder met een boek. Thuis komen in een warm huis, gezellig samen eten en lang tafelen. Samen in slaap vallen en wakker worden. Zo nu en dan een klein meningsverschil uitvechten, dat zal de beste stellen overkomen.

In mijn dromen. Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar al snel bleken mijn verwachtingen onrealistisch. Daarom drie vragen waarvan ik destijds had willen weten dat ik ze iemand had moeten stellen, zodat ik minder teleurgesteld was geweest.

Hoe is het voor mijn partner om weer thuis te wonen?

Koos miste in het begin het revalidatiecentrum. De omgeving was vertrouwd, de dagen waren gestructureerd en de mensen daar begrepen hem. Andere revalidanten, therapeuten, ze wisten precies wat hij doormaakte. Ik voelde me soms buitengesloten. Want hoe hard ik ook mijn best deed om me in te leven in zijn situatie, het werd me steeds duidelijker dat er iets was wat Koos liever deelde met lotgenoten dan met mij. Ik kon daar met alle moeite van de wereld niets aan veranderen.

Waar moet ik rekening mee houden als mijn partner weer thuis komt wonen?

Pas toen Koos weer thuis kwam wonen werd duidelijk dat onze relatie veranderd was. Het duurde even voordat ik dat onder ogen durfde te zien. We hadden in de maanden ervoor zoveel meegemaakt en zoveel overwonnen. We hadden een duidelijk doel voor ogen en voelden ons een onoverwinnelijk team. Als we deze ellende hadden kunnen trotseren, konden we de hoogste bergen verzetten. Maar toen dienden die eerste bergen zich aan. Nieuwe uitdagingen in onze oude vertrouwde omgeving en we hadden geen idee hoe we erover heen moesten. Er was niemand om ons de weg te wijzen of aanwijzingen te geven.

Welke nieuwe uitdagingen dienen zich aan?

Eén van de dingen die ik het moeilijkst vond om onder ogen te zien, was de verandering in het gedrag van Koos. Ineens was hij veranderd in een man die alleen maar met zijn eigen fysieke herstel bezig was, die zich niet meer kon inleven in mijn situatie en die altijd moe was.

Vanwege restverschijnselen kon Koos zijn baan niet meer uitvoeren. Hij werd duurzaam en volledig arbeidsongeschikt verklaard, zoals dat in officiële termen heet. Koos voelde zich vooral buiten spel gezet. Naast de financiële consequenties die het met zich meebrengt, is hij ook altijd thuis. En dat laatste was voor ons allebei een grote uitdaging

Op die woensdagavond begon de revalidatie van onze relatie. Wij hebben inmiddels onze weg gevonden in de uitdagingen die op ons af kwamen. Zo leerde ik aan te geven wat ik nodig had, Koos leerde dat revalidatie niet alleen gericht is op zijn eigen fysieke herstel.

Marian

Lees hier de vorige blog van Marian

Marian haar man kreeg op 37-jarige leeftijd een herseninfarct. Dat was voor hem uiteraard heel heftig, maar ook voor haar als partner. Ze worden nu allebei nog steeds geconfronteerd met de restverschijnselen.