Blogs van ervarings-deskundigen NAH

Johanneke 

Even voorstellen...

Donderdag 7 maart 2019. Geplaatst onder: Hersenletsel door Johanneke Gehrels

Mijn naam is Johanneke en ik ben een nieuwe vaste blogger. Maandelijks of per twee maanden probeer ik mijn ervaringen te delen. Toen ik 14 jaar was kreeg ik een ongeluk met als gevolg niet aangeboren hersenletsel. Ik ben op de fiets aangereden door een bus. Nu ben ik 23 jaar en pas sinds 2 jaar is er veel veranderd en inzicht gekomen. De jaren daarvoor was ik bezig om mijn oude leven terug te krijgen en was ik aan het proberen mee te doen in de ‘gezonde’ maatschappij. Het was ontzettend confronterend. Ik kon mij namelijk totaal niet herkennen in de contacten waarmee ik dagelijks om ging en voelde mij erg eenzaam in de klachten die ik had. Nog steeds heb ik veel moeite met het uiten van mijn gevoelens, emoties en het benoemen van de klachten.

Het liefst doe ik alsof er niks is en probeer ik de spontane en gezellige jonge meid te zijn. Het heeft voor veel woede gezorgd naar mijzelf toe. Hoe kunnen mensen begrip krijgen, wanneer de klachten onzichtbaar zijn en ik mij schaam om het te uiten? Uiteindelijk kun je ver gaan in het verbergen van emoties en klachten. Maar de ontlading kwam altijd wanneer ik alleen was. Het lukte mij ook om snel te schakelen in emoties, omdat ik mijn zwakte niet wilde tonen. De emoties die ik door overprikkeling krijg, overvallen mij enorm en eigenlijk ben ik dan al te veel over mijn grenzen gegaan.

Ik ben gaan schrijven omdat ik het mooi vind om mijn ervaringen en kwetsbaarheid te kunnen uiten. Bij het schrijven is toch een stukje afstand naar de lezer, maar diegene kan toch begrip krijgen voor mijn situatie. De filmpjes van lotgenoten hebben mij geraakt waarin zij hun situatie uitleggen. Ik heb veel bewondering voor de openheid van iemand. Dat zouden we moeten waarderen en respecteren. Bij één filmpje van de Hersenstichting hebben ze de situatie van overprikkeling goed zichtbaar gemaakt (bij het verhaal van Danny). Het is erg confronterend, maar ook herkenbaar wanneer ik dit zie. Ik kan dit niet kijken zonder te huilen, omdat het mij raakt. Door ons te uiten op een bepaalde manier, mondeling of op papier, maakt het onzichtbare ineens meer zichtbaar.

We leven in een maatschappij waarbij werken als belangrijke taak wordt gezien van het leven. Je krijgt er de sociale contacten, het is je dagelijkse structuur om ergens naar toe te gaan en je zelfbeeld groeit omdat je, je ontwikkeld. Dit valt voor mij nu weg. Ik wacht nu op het bericht of ik duurzaam afgekeurd wordt en de IVA krijg. Er is daardoor veel spanning op dit moment en het geeft ook een dubbel gevoel. Het gevoel van ontlading en rust, maar ook het gevoel van accepteren dat dit het leven is. En daarin vind ik dat we eerlijk mogen zijn. We kunnen niet altijd optimistisch zijn. Ik vond het heel fijn dat een arts mij heeft verteld dat mijn ontwikkeling is gestagneerd en er geen verbetering meer mogelijk is. Ik wist daardoor waar ik aan toe was. Het vechten naar een beter leven kon ik los laten. En ik kreeg kracht en energie om die dingen te doen waar ik plezier van kreeg.

Johanneke

Gelezen op: https://www.hersenstichting.nl/actueel/blogs/detail/even-voorstellen4